Σε ποιους ακριβώς απευθύνονται αυτές οι συμβουλές και κατά πόσο έγκυρη είναι η διάγνωση μας, ως ψυχικά νοσούντες; ...
Ένα παλιό πείραμα διαχωρίζει τι σημαίνει να είσαι λογικός μέσα στον κόσμο της παραφροσύνης.
Πληκτρολογώντας τη λέξη “ψυχικά ασθενής” στη δημοφιλέστερη μηχανή αναζήτησης, η Google σπεύδει να με διορθώσει. “Μήπως εννοείτε: ψυχασθενής;”. Ως ανταπάντηση σκέφτομαι να γράψω πώς ένας άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει ότι είναι ψυχασθενής, αλλά κάποια από τα αποτελέσματα ξεπερνούν τη λογική, έχουν τη δύναμη από μόνα τους να οδηγήσουν στην παραφροσύνη. 175000 αποτελέσματα προσπαθούν να δώσουν λύση στο “πρόβλημά” μου. Η ερώτηση μένει η ίδια. Είμαι ή δεν είμαι;
Θα αναρωτηθεί κανείς ευλόγως, γιατί κάποιος να συμβουλευτεί τον υπολογιστή του, προκειμένου να ψάξει για συμπτώματα και λύσεις σε ένα θέμα όπως είναι μία ψυχική ασθένεια. Πολλοί άνθρωποι ωστόσο, από φόβο, προτιμούν να θέσουν σιωπηλά τις ανησυχίες τους παρά να επισκεφθούν έναν ειδικό. Αποτελέσματα, όπως “η καταδίκη του να είσαι ψυχασθενής”, ή “δέκα τρόποι για να ξεφύγετε από τη θλίψη και τη μελαγχολία” μάλλον διαιωνίζουν παρά επιλύουν ακόμη και την απλούστερη απορία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με λογική και μικρές παράλληλες δόσεις παραφροσύνης.
Στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, άτομα που νόμιζαν ότι καθοδηγούνται από παραισθήσεις, δεν αργούσαν να προβούν σε πράξεις αυτοκαταστροφής. Με ενοχικά συμπλέγματα τιμωρούσαν την ύπαρξη τους ή με αποτρόπαιες πράξεις έκαναν κακό στους άλλους. Η χορήγηση μίας ειδικής συνταγογράφησης έπειτα από παραπομπή ψυχιάτρων είναι η ασφαλέστερη λύση για κάποιο άτομο που δεν εμφανίζει σαφή συμπτώματα ή μήπως οδηγεί στην εξέλιξη μίας πιο παράλογης συμπεριφοράς;
 |
Οι υποκριτικές εκφράσεις είναι εξίσου ανεπτυγμένες και στα άτομα που νοσούν ψυχικά |
loading...
Σαφώς, όταν τα χαρακτηριστικά της ψυχικής αστάθειας είναι τυπικά, τότε δεν χωρά αμφιβολία στο ότι ο ασθενής νοσεί και πρέπει να παρακολουθείται με φάρμακα. Όταν όμως, ένας άνθρωπος έχει αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό, τις υποκριτικές εκφράσεις στο πρόσωπό του, μπορεί να ξεγελάσει για την κατάσταση της ψυχικής του υγείας, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Με τον ίδιο τρόπο που προσπαθεί πιθανότατα να κρύψει μία νόσο, μπορεί αντίστοιχα, να ξεγελάσει και έναν γιατρό ότι είναι ψυχικά ασθενής. Ποια διάγνωση μαρτυρά εγκυρότητα, κυρίως στις περιπτώσεις που τα συμπτώματα ασθενείας από τη φύση τους, δεν είναι σαφή;Με βασική προϋπόθεση ότι μία ψυχική διάγνωση απαιτεί αναλυτική συμπτωματολογία, και με κύριο δεδομένο ότι πολλές από τις νόσους που ταλαιπωρούν πολλούς ασθενείς δεν έχουν ξεκάθαρα συμπτώματα, ο ψυχολόγος, Ντέιβιντ Ρόζενχαν θέλησε να δώσει απάντηση στις δυσκολότερες διαγνώσεις που βαραίνουν τον τομέα της Ψυχιατρικής. Για τον λόγο αυτό, σκέφτηκε πως χρειαζόταν να “εξαπατήσει” τους συναδέλφους του, ελέγχοντας την αξιοπιστία των ψυχιατρικών πορισμάτων.
Για έναν μήνα, ο ίδιος με οκτώ ψυχολόγους και ψυχιάτρους συμφώνησαν να προσποιούνται τους ψυχικά ασθενείς. Προκειμένου να είναι αρκετά πειστικοί, σταμάτησαν να πλένονται, ντύνονταν ατημέλητα και με ρούχα βρόμικα, ενώ έμαθαν ακόμη και τον τρόπο να κρύβουν υπογλώσσια χάπια για να μην τα καταπίνουν. Με εσκεμμένη επιλογή του Ρόζενχαν, ανέφεραν συνεχώς τη φράση, “ακούω συνεχώς ένα γκντουπ” σε όσα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία μεταφέρονταν.
 |
Το πείραμα των εννέα "ασθενών" του Ρόζενχαν οδήγησε σε λάθος διαγνώσεις |
Χωρίς άλλα συμπτώματα και, απαντώντας με απόλυτη ειλικρίνεια στις ιατρικές ερωτήσεις, εκτός από την πραγματική επαγγελματική τους ιδιότητα, οι οκτώ “ασθενείς” δεν άργησαν να διαγνωστούν με “παρανοειδή σχιζοφρένεια”. Ο ένατος διαγνώσθηκε με “μανιοκαταθλιπτική ψύχωση”. Η κοινή διαπίστωση όλων όσοι συμμετείχαν στο πείραμα ήταν ότι η εξέταση ήταν πολύ βιαστική και επιπόλαιη. Το πιο σημαντικό από όλα ήταν πως σε όλους έγινε εισαγωγή στο νοσοκομείο και όλοι παρέμειναν περίπου είκοσι ημέρες στο νοσοκομείο. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο προέρχεται από τους υπόλοιπους ασθενείς του νοσοκομείου. Οι ίδιοι ήταν σε θέση να αντιληφθούν ότι οι εννιά “ασθενείς” προσποιούνταν ότι νοσούσαν. Στον ίδιο τον Ρόζενχαν μάλιστα, κάποιος από τους νοσηλευόμενους είχε πει, “Εσύ δεν είσαι τρελός. Ή δημοσιογράφος είσαι ή καθηγητής”. Οι γιατροί από την άλλη, ήταν πεπεισμένοι ότι τα χαρακτηριστικά που συνέκριναν ήταν αδιαμφισβήτητα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά που οδηγούσαν σε μία εξίσου αδιαμφισβήτητη διάγνωση.
Έπειτα από την αποκάλυψη της αλήθειας του πειράματος στο άρθρο “On being sane in insane places”, ένα νοσοκομείο ζήτησε από τον Ρόζενχαν να στείλει εκεί ψευδοασθενείς, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους εντοπίσει. Για δεύτερη φορά, τα άτομα που στάλθηκαν, διαγνώστηκαν ως ψυχικά νοσούντες, αφού τελικά ο Ρόζενχαν δεν έστειλε κανέναν. Η μέχρι τότε μέθοδος διάγνωσης “Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Νοητικών Διαταραχών”, (DSM), αμφισβητήθηκε, καθώς μετά το πείραμα, μία επιτροπή ψυχιάτρων αναθεώρησε τη μέθοδο, δημιουργώντας το DSM III.
Σε καμία περίπτωση, δεν κρίνουμε ή αμφισβητούμε τις γνωματεύσεις των ιατρών που εξετάζουν τους ασθενείς τους. Όταν όμως, το σύνολο των συμπτωμάτων είναι συγκεχυμένο και όχι απολύτως διακριτό και οι ασθενείς αναπτύσσουν πέρα από αυθόρμητες και υποκριτικές εκφράσεις, επανέρχονται στο προσκήνιο ζητήματα περί εγκυρότητας του συνολικού εύρους των ψυχικών ασθενειών.
pathfinder.gr
Comments
Post a Comment